โชคดีที่อกหัก

ไม่ได้ออกวิ่งเพื่อจะลืม วิ่งเพราะอยากจะเหนื่อยจนหลับ แต่วันหนึ่งก็พบว่า ลืมเรื่องเหล่านั้นไปแล้ว ลืมตอนไหนก็ไม่รู้ พบความสุขและหายจากอาการอกหัก โดยไม่ต้องพยายามเลย

.

.

ทีมงานความสุขประเทศไทยนัดคุยกับ น้องเพิร์ล วศิมน ลีนะสมิต สาวหน้าใสที่รักการวิ่ง ในวันหยุดที่ปลอดภาระกิจ เธอขลุกอยู่ในสวนเพื่อวิ่ง เกือบร้อยกิโลเมตร (!) ตอนที่นัดคุยกันนึกว่าเพิร์ลคงจะอายุสักสามสิบต้นๆ… คุยจนเกือบจบ ถึงได้รู้ว่าม่ายช่าย…

เพิร์ลเล่าว่า เธอเริ่มวิ่งในปี 2014 เพราะอกหัก “ตอนนั้นแย่มากๆ ค่ะ เพิร์ลอกหัก ไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไรเลย เป็นช่วงที่รู้สึกแย่มากๆ — ตอนนั้นทำงานเป็นแอร์โฮสเตสของสายการบินต่างประเทศ เวลาส่วนใหญ่อยู่ในต่างประเทศ ใช้ชีวิตอยู่ในห้องเล็กๆ คนเดียว — เป็นภาวะที่หดหู่ เศร้า หมกมุ่น ฟุ้งซ่าน นั่งเศร้า ฟังเพลงเศร้า ตอกย้ำตัวเองเข้าไป กินไม่ได้ นอนไม่หลับ — จริงๆ ไม่ใช่แค่นอนไม่หลับต้องเรียกว่านอนไม่ได้ คิดนั่นคิดนี่ตลอดเวลา — ขนาดในช่วงที่ต้องบินข้ามไทม์โซนมากๆ ซึ่งมันควรจะเพลีย ควรจะหลับ แต่ก็ไม่หลับ ร่างกายโทรมมาก ส่องกระจกแล้วตกใจ ‘ทำไมฉันโทรมขนาดนี้’ ทำให้เพิร์ลอยากจะหากิจกรรมอะไรสักอย่างหนึ่ง ที่จะทำให้เหนื่อยและหลับลงได้ เพิร์ลตัดสินใจออกไปวิ่ง ตอนนั้นคิดง่ายๆ ว่า การวิ่งเป็นการออกกำลังกายที่ลงทุนน้อย เพราะใช้รองเท้าแค่คู่เดียว”

เริ่มวิ่งด้วยระยะทางเท่าไร
ตอนนั้น เพิร์ลไม่ได้คิดอะไรเลยค่ะ เป้าหมายมีแค่จะออกไปวิ่งให้เหนื่อย จะได้นอนหลับ ไม่มีนาฬิกา ไม่ได้จับเวลา ไม่ได้วัดระยะทาง แค่วิ่ง วิ่ง วิ่ง เมื่อรู้สึกว่าพอ ก็หยุด เลิก

การรักษาความเจ็บปวดทางใจด้วยการฟื้นฟูร่างกายให้ผลอย่างไรบ้างคะ
ได้ผลค่ะ พอวิ่งจนเหนื่อยก็เริ่มหลับได้ กินได้ ร่างกายกลับมาฟังก์ชั่น การจดจ่อดีขึ้น พอวิ่งต่อเนื่องได้สักระยะก็รู้สึกชอบมาก ติด (addict) จึงซื้อนาฬิกาจับระยะทาง พอเห็นระยะทางที่วิ่งได้ก็มีกำลังใจ มีความสุข เริ่มมีจุดมุ่งหมายอื่นๆ เช่น อยากจะไปมาราธอน (42 ก.ม.) — หัวเราะ
จำไม่ได้เลยว่าหายจากอาการอกหักตอนไหน คือลืมไปเลย จำได้แค่ว่าพอมีความสุขอยู่กับการวิ่ง สนใจที่การวิ่ง สนใจที่ความสามารถของตัวเรา เริ่มตั้งเป้าหมายใหม่ๆ เช่นอยากจะไปมาราธอน ก็เริ่มอ่านบทความการวิ่ง ศึกษาการเตรียมตัว ฝึกซ้อม ฯลฯ ไม่มีเวลาที่จะไปฟังเพลงเศร้า หรือคิดเรื่องเก่าๆ คล้ายกับว่าเรื่องเหล่านั้นไม่มีความหมายแล้ว — เรื่องนี้แปลกดีเพราะเพิร์ลไม่ได้ออกวิ่งเพื่อจะลืม เพิร์ลวิ่งเพราะอยากจะเหนื่อยจนหลับ แต่วันหนึ่งก็พบว่า เออ เราลืมเรื่องเหล่านั้นไปแล้วจริงๆ นั่นแหละ ด้วยการวิ่ง ลืมตอนไหนก็ไม่รู้ เพิร์ลพบความสุขและหายจากอาการอกหักจริงๆ โดยไม่ต้องพยายามเลย

นึกอยากวิ่งก็วิ่งเลย แล้วมีการบาดเจ็บทางกายบ้างไหม
เพิร์ลออกวิ่งเพราะปัญหาส่วนตัว วิ่งแค่เหนื่อย ไม่ได้คิดหรือเตรียมการ ผลข้างเคียงเช่น ปวด เมื่อยมีบ้างค่ะ แต่ไม่ได้ทำให้เลิก เพราะเพิร์ลวิ่งเท่าที่พอใจและต้องการแก้ปัญหาส่วนตัว (คือนอนไม่ได้) — ความบาดเจ็บเกิดตอนที่เพิร์ลชอบวิ่งแล้ว ตอนนั้นวิ่งได้ระยะทางเพิ่มมากขึ้นๆ และก็อยากจะวิ่งให้ได้มากขึ้นอีกโดยไม่รู้ว่ามันเกินกำลัง ตอนนั้นแหละที่บาดเจ็บ ต้องหยุดวิ่งประมาณ 3 เดือน ฟื้นฟูตัวเองใหม่ ได้คำแนะนำการวิ่งที่ถูกต้อง หลังจากก็ไม่เคยบาดเจ็บอีกเลย
พอวิ่งไปได้เรื่อยๆ ก็ยิ่งรู้สึกว่า การวิ่งช่วยให้อยู่กับตัวเองได้จริงๆ มีสมาธิ อารมณ์ด้านลบเช่น เครียด เศร้า โกรธฯ สิ่งเหล่านั้นหายไปหมดเลยขณะที่วิ่ง อยู่กับการวิ่ง การก้าวเท้า การหายใจ ความเร็ว ระยะทาง วิ่งเสร็จแล้วสดชื่น ปลอดโปร่ง ยิ้มได้ รู้สึกได้เลยว่า “ติด” การวิ่ง สิ่งที่ได้ในระยะถัดมาคือ ร่างกายที่แข็งแรงขึ้น สุขภาพดีขึ้น ก่อนหน้านั้น เพิร์ลมักจะป่วยมากๆ ประมาณปีละ 2 ครั้ง นอนซม มีไข้ กินยา นอกจากนั้นก็ยังมีป่วยเล็กๆ น้อยๆ ปวดหัว ตัวร้อน อีกเรื่องที่ทุกข์ทรมานคือปวดท้องประจำเดือนขนาดหนัก ปวดทุกเดือน ปวดจนตัวบิดตัวงอ อาเจียน — แต่หลังจากที่รู้จักการวิ่ง เพิร์ลไม่เคยป่วยจนนอนซมอีกเลย อาการปวดประจำเดือนมีบ้างแต่น้อยลงมาก ร่างกายดีขึ้นมาก แข็งแรงขึ้น รูปร่างดีขึ้น ใส่เสื้อผ้าสวยขึ้น หลายคนชมว่าหน้าเด็ก เหล่านี้ทำให้ภูมิใจและมีความสุขมากขึ้น

ติดวิ่ง เป็นยังไง
ถ้าไม่ได้ออกไปวิ่งจะรู้สึกว่าภาระกิจยังไม่เสร็จสมบูรณ์ ใจจดใจจ่ออยู่แต่เรื่องนั้นอยู่นั่นแหละ (ฮ่า)
เพิร์ลค่อนข้าง introvert ขณะที่วิ่งคือเวลาที่ได้อยู่กับตัวเอง จดจ่อ มีสมาธิ — ทุกวันนี้แม้จะไม่มีประเด็นเรื่องอกหัก แต่ในฐานะคนทำงานก็มีความเครียด มีความทุกข์เป็นปกติ บางวันเหนื่อยมาจากที่ทำงาน หน้าเป็นตูด ไม่พูดไม่จา พอได้วิ่งสักหน่อยก็สดชื่นขึ้น ยิ้มได้ เล่นได้ — เหมือนคนติดยา (ฮ่า)
ช่วงนี้ (ส.ค. 2565) ได้ทำงานที่บ้าน (WFH) พอหกโมงปุ๊บ เพิร์ลล็อกเอาท์จากหน้าคอมพ์ สวมรองเท้าออกไปวิ่งที่สวนใกล้ๆ บ้าน นิดๆ หน่อยๆ 5-10 ก.ม. — แล้วค่อยไปวิ่งจริงๆ ช่วงวันหยุด

5-10 ก.ม. นี่นิดๆ หน่อยๆ เหรอ ?
(หัวเราะ) พอถึงวันหยุด ถ้าไม่มีภาระกิจที่ต้องทำ เพิร์ลออกจากบ้านตั้งแต่หกโมงเช้าและอยู่ยาวจนเกือบจะเป็นคนปิดสวนค่ะ แบบนั้นจะวิ่งประมาณ 100 ก.ม.

100 กิโลเมตร !! มากไปไหม คุณพ่อคุณแม่บ่นไหม
ไม่บ่นค่ะ จริงๆ แล้ว มันเป็นการใช้เวลาในวันหยุดที่ดีมากนะคะ ได้ออกกำลังกาย มีสมาธิ ได้อยู่กับตัวเอง ได้ทบทวนบางเรื่องที่ผ่านมา บางทีระหว่างพักก็นั่งดูต้นไม้ใบหญ้า ดูนั่นดูนี่ — เพิร์ลมักจะอยู่จนสวนปิด จนโดนล้อว่าเป็นแม่ย่านางของสวน — มีบางครั้งที่เพิร์ลกลับบ้านไว คุณพ่อก็จะถามว่า วันนี้วิ่งได้เท่าไร พอบอกว่าได้ 50 ก.ม. คุณพ่อบอกว่า “ทำไมวันนี้วิ่งน้อยจัง” (!!) — แหม 50 ก.ม.สำหรับคุณพ่อนี่น้อยเนอะ — ใน วันหยุด ถ้าไม่อยู่บ้านก็อยู่ที่สวนค่ะ คุณพ่อจะรู้ว่าเดี๋ยวค่ำๆ เพิร์ลก็กลับมา ไม่เถลไถล ตามได้ในสวน (ฮ่า)

ได้ยินว่ามาราธอนไม่พอ
หัวเราะร่วน — ก็… มาราธอน วิ่งเทรล ไตรกีฬา …เอาให้หมด (หัวเราะ) สนุกดี เป็นสายชิลล์เน้นเข้าร่วมไม่เน้นเข้ารอบ (หัวเราะ) แต่ชอบท้าทายตัวเองแบบว่า “สนามนี้เขาว่ายาก เราน่าจะไปลองซะหน่อย” หรือ “สนามนี้ยากแฮะ ต้องไปแก้มือ” อะไรแบบนี้ แต่เพิร์ลไม่ได้แข่งกับคนอื่น ไม่เน้นทำเวลา ล้มทุกสนาม (หัวเราะ) มีความสุขที่ได้วิ่ง ^^ คุณพ่อคุณแม่ไม่ว่าแต่มีขอบเขตที่ตกลงกันเช่น เรื่องความปลอดภัย ถ้าวิ่งริมถนน หรือมืดเกินไป หรือค่อนข้างเปลี่ยว คุณพ่อคุณแม่ก็ไม่อนุญาต ต้องทำความเข้าใจกัน — คนที่บ่นคือพี่ชาย นิดหน่อยค่ะ

ขอคำแนะนำสำหรับ มือใหม่หัดวิ่ง
จากประสบการณ์ของเพิร์ล คนที่ไม่เคยวิ่งเลยแล้วตัดสินใจออกวิ่ง ในครั้งแรกๆ มันอาจจะเหนื่อยมากค่ะ ขอให้ดูร่างกาย ฟังร่างกาย วิ่งเท่าที่ไหว เท่าที่อยากวิ่ง อย่ากดดันตัวเอง อย่าคิดว่าวันนี้ฉันจะวิ่งให้ได้ 5 ก.ม. หรือ 10 ก.ม. เพราะบางทีคนที่วิ่งได้ 5 ก.ม.เป็นเพราะเขาออกวิ่งมาแล้ว 2 เดือน เราเพิ่งออกวิ่งแล้วจะให้ได้เท่าเขา มันจะไม่ดีกับร่างกายของเราเอง อาจจะเริ่มจากการเดินเร็วๆ ก่อน ขอใทำเพลินๆ ขอให้มีความสุขในสิ่งที่เราทำ อันนั้นจะเป็นการเริ่มต้นที่ดี
อุปกรณ์ที่จำเป็นคือรองเท้าเพื่อป้องกันการบาดเจ็บ แต่เรื่องอื่นๆ ไม่ค่อยจำเป็นค่ะ ลองดูก่อน ถ้าวิ่งแล้วชอบก็ค่อยหาอุปกรณ์เพิ่มเติม แต่ถ้าแบบว่า ซื้อได้ไม่เดือดร้อนก็แล้วแต่เลยค่ะ ไม่ว่ากัน ^^
สำหรับคนที่กำลังมีปัญหาหรือไม่สบายใจ การวิ่งอาจจะไม่ใช่วิธีการเดียว ถ้าไม่ชอบมันก็ไม่เวิร์ค อยากให้ลองหาสิ่งที่ชอบแล้วลองทำดูค่ะ เท่านั้นเลย

คำถามสุดท้าย ตอนนี้มีคนมาจีบหรือยัง
(หัวเราะร่วน) ก็มีบ้างค่ะ แต่แหม…เพิร์ลคงไม่ใช่สเปคชายไทย (หัวเราะร่วน) — อายุรุ่นๆ เพิร์ลส่วนใหญ่ก็แต่งงานไปแยะแล้ว (ฮ่า) — เพิร์ลวิ่งในสวนเช้าจรดมืดก็มองหาอยู่นะคะ แต่ยังไม่เจอเลย (โถ…) ได้หัวเราะกันสนุก

หวังว่าผู้อ่านจะได้พบความสุขจากการเคลื่อนไหวร่างกายแบบเพิร์ลนะคะ