2019 August
บทความรายเดือน:
- June 2022 (7)
- March 2022 (3)
- February 2022 (1)
- January 2022 (1)
- December 2021 (6)
- November 2021 (6)
- October 2021 (11)
- September 2021 (16)
- August 2021 (5)
- July 2021 (11)
- June 2021 (7)
- May 2021 (13)
- April 2021 (2)
- March 2021 (1)
- February 2021 (1)
- January 2021 (2)
- November 2020 (1)
- October 2020 (3)
- August 2020 (1)
- July 2020 (12)
- June 2020 (1)
- May 2020 (12)
- April 2020 (65)
- March 2020 (40)
- December 2019 (1)
- November 2019 (1)
- October 2019 (2)
- September 2019 (3)
- August 2019 (3)
- July 2019 (6)
- June 2019 (4)
- May 2019 (1)
- April 2019 (3)
- March 2019 (2)
- February 2019 (1)
- January 2019 (4)
- December 2018 (5)
- November 2018 (3)
- October 2018 (3)
- September 2018 (1)
- August 2018 (2)
- July 2018 (2)
- June 2018 (2)
- May 2018 (3)
- April 2018 (5)
- March 2018 (3)
- February 2018 (4)
- January 2018 (4)
- December 2017 (4)
- November 2017 (2)
- October 2017 (2)
- September 2017 (59)
- August 2017 (41)
- July 2017 (4)
- June 2017 (4)
- May 2017 (5)
- April 2017 (4)
- March 2017 (4)
- February 2017 (5)
- January 2017 (5)
- December 2016 (3)
- November 2016 (5)
- October 2016 (1)
- September 2016 (2)
- August 2016 (1)
- July 2016 (3)
- June 2016 (5)
- May 2016 (6)
- April 2016 (4)
- March 2016 (5)
- February 2016 (3)
- January 2016 (4)
- December 2015 (6)
- November 2015 (9)
- October 2015 (13)
- September 2015 (13)
- August 2015 (11)
- July 2015 (8)
- June 2015 (9)
- May 2015 (9)
- April 2015 (6)
- March 2015 (7)
- February 2015 (4)
- January 2015 (12)
- December 2014 (26)
- November 2014 (14)
- October 2014 (15)
- September 2014 (15)
- August 2014 (15)
- July 2014 (12)
- June 2014 (5)
- May 2014 (10)

จากเด็กท้องนาสู่อาจารย์สอนศิลปะเพื่อชุมชน
“คนที่มาเป็นครูส่วนใหญ่จะมีความสุขจากการเห็นคนอื่นมีความสุข ตั้งแต่สมัยเรียน เราได้รับจากคนอื่น ได้รับจากครู ได้รับทุนการศึกษา ทั้งน้ำใจไมตรี หรือเห็นคนอื่นเป็นผู้ให้ แล้วเห็นความสุขของเขา วันหนึ่งเราอยากจะเป็นผู้ให้อย่างนั้นบ้าง” ผศ. ดร.อภิชาติ พลประเสริฐ หัวหน้าภาควิชาศิลปะ ดนตรีและนาฏศิลป์ศึกษา คณะครุศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย บอกเล่าถึงแรงบันดาลใจของการเป็นครูสอนศิลปะที่พร้อมจะเป็น "ผู้ให้" สิ่งดีๆ คืนกลับสู่สังคมเหมือนที่ตนเองเคยได้รับมาในวัยเยาว์
“ผมเป็นคนต่างจังหวัด อยู่ชัยภูมิ บ้านไม่มีไฟฟ้า เราเห็นคุณค่าของความเป็นครูในพื้นที่ห่างไกลในชนบท ครูคือทุกสิ่งอย่าง เป็นผู้รู้ ผู้ให้ เป็นที่พึ่งของชาวบ้าน แม้ว่าค่านิยมสำหรับคนที่ได้ชื่อว่า “เรียนเก่ง” ในสมัยนั้นต้องเป็นหมอ ตอนอยู่ ม.ต้น เราเรียนได้เกรดอันดับหนึ่งของโรงเรียนก็เลยคิดว่าต้องเป็นหมอ แต่ลึกๆ เราชอบและศรัทธาในอาชีพครู ประกอบกับเราชอบวาดรูป จึงตั้งใจเรียนวิชาการควบคู่กับการวาดภาพอย่างจริงจัง ส่งประกวดทั้งในประเทศและต่างประเทศได้รางวัลทุกปี พอจบ ม.ต้น จะเรียนต่อ ม.ปลาย ต้องไปสอบเข้าโรงเรียนอื่น เพราะโรงเรียนเดิมมีถึงแค่ระดับ ม.ต้น ช่วงนั้นมีครูศิลปะที่กำลังมีชื่อเสียงโด่งดังมากที่จังหวัดเลย คือ ครูสังคม ทองมี เราจึงตัดสินใจไปเรียนในโรงเรียนที่ท่านสอน เลือกเรียนสายวิทย์-คณิตตามความเชื่อ แต่ก็วาดรูปประกวดอย่างจริงจังเช่นเคย เพราะที่บ้านไม่ค่อยมีฐานะ การได้รับรางวัลจากการประกวดวาดภาพก็เป็นทุนการศึกษาให้กับตนเองไปในตัว พ่อแม่ก็ไม่ได้ว่าอะไรกับการเรียนศิลปะเพราะจริงๆ แล้ว สมัยนั้นคนที่ต่างจังหวัดไม่ค่อยได้เรียนต่อกันเยอะ แม่แค่อยากให้เรียนจบสูงๆ เรียนอะไรก็ได้”
อ่านต่อ...
บางกอกนี้ดีจัง สร้างพื้นที่ศิลปะวัฒนธรรมให้คนเมืองกรุง
“บางกอกนี้ดีจังเป็นกลุ่มเครือข่ายชุมชนที่มีทั้งองค์ประกอบเด็กเยาวชนแล้วก็ผู้นำชุมชนที่ทำกิจกรรมทางสังคมต่างๆ” คุณตัน-สุรนาถ แป้นประเสริฐ เล่าถึงกลุ่มที่เขาเป็นแกนนำก่อตั้งขึ้นเพื่อใช้กระบวนการชุมชนแก้ไขปัญหา
“ผมรู้สึกว่าการทำงานแบบนี้มันสนุกนะ ให้เด็กเยาวชนมีส่วนร่วมในการแก้ไขโดยใช้ความเป็นธรรมชาติของเขา ใช้ทักษะบางอย่างที่เขามีในด้านบวก เช่น งานรณรงค์ กิจกรรมสร้างกระบวนการเรียนรู้ผ่านตัวประเด็นปัจจัยเสี่ยงชุมชน”
อ่านต่อ...
วิถีการเรียนรู้รักปลอดภัยในกลุ่มชายรักชาย
สังคมยุคนี้ดูเหมือนจะเปิดกว้างเรื่องความหลากหลายทางเพศมากขึ้น แต่ในกลุ่มชายรักชายก็ยังมีปัญหาซ่อนอยู่ อย่างเช่นเรื่องการขาดความรู้ความเข้าใจในการป้องกัน HIV และการเปิดเผยตัวตนกับครอบครัวคนใกล้ชิด
เพราะมองเห็นปัญหาเหล่านี้ คุณออฟ (ผู้ถูกสัมภาษณ์ไม่สะดวกเปิดเผยชื่อจริง) ชายหนุ่มวัยทำงานซึ่งเรียนจบทางด้านวิทยาศาสตร์และเภสัชวิทยาจึงนำความรู้ที่ร่ำเรียนมาทำงานช่วยเหลือกลุ่มชายรักชาย เพื่อให้มีรักได้อย่างปลอดภัย “ที่อยากทำกลุ่มนี้เพราะ ด้วยความที่เราพอจะมีความรู้ด้านนี้ มีแหล่งข้อมูลที่เชื่อถือได้ อย่างน้อยมันเป็นแรงขับเคลื่อนจุดเล็กๆ ของสังคมในกลุ่มเราเอง ทำให้มีคุณภาพชีวิตที่ดีขึ้น โดยที่เราไม่ได้ไปหวังว่าจะต้องมีผลตอบแทนอะไร”