ครูเรียม
“ฉันฝากเด็กชาวเขาด้วยนะ ตัวฉันอยู่ไกล ครูดูแลด้วยนะ”
ประโยคเดียวที่เปลี่ยนชีวิตครูคนหนึ่งและเด็กบนดอยอีกหลายร้อยชีวิต
‘โรงเรียนบ้านขอบด้ง สถานีเกษตรหลวงอ่างขาง ปี พ.ศ.2527′
ก่อนจะมาเป็นสถานที่ท่องเที่ยวสวยงามในปัจจุบัน ดอยอ่างขาง จ.เชียงใหม่ 30 กว่าปีที่แล้ว ยังคงเป็นพื้นที่ห่างไกลทุรกันดาร ไม่มีน้ำ ไม่มีไฟ กลุ่มคนที่อาศัยอยู่ล้วนเป็นชาวมูเซอดำ ปลูกฝ่ิน เป็นพื้นที่สีชมพูถึงสีแดง เต็มไปด้วยอันตรายและยาเสพติด มีแต่ทหารคอยเดินลาดตระเวน
สภาพดอยอ่างขางแบบนั้นเองที่ ครูเรียม สิงห์ทร ได้เจอในวันแรกที่ไปรายงานตัวเป็นครูที่โรงเรียนบ้านขอบด้ง ดอยอ่างขาง จ.เชียงใหม่ ซึ่งหากย้อนกลับไปครั้งที่ครูเรียมตัดสินใจสมัครมาเป็นครูที่โรงเรียนนี้ ครูเรียมเองคิดว่าชีวิตครูดอย น่าจะได้สอนเด็กชาวเขาน่ารักๆ ในเพิงไม้เล็กๆ ท่ามกลางดอกไม้เมืองหนาวสวยๆ แต่ชีวิตการเป็นครูดอยที่ได้เจอจริงๆ มันกลับไม่สวยงามอย่างที่ครูเรียมเคยฝันไว้