Month: February 2016

ห่วงเหล็กชิ้นเล็กๆ เพียง 1-2 ชิ้นคงไร้ความหมาย แต่หากนำมาร้อยต่อกันเป็นเส้นยาว จะกลายเป็นสายโซ่อันแข็งแกร่ง เช่นเดียวจิตอาสาหากจับมือร่วมกัน ย่อมมีพลังขับเคลื่อนและสร้างสรรค์สิ่งดีๆ เพื่อชุมชนและสังคม

ท่ามกลางความเจริญอย่างไม่หยุดยั้งของกรุงเทพมหานคร ยังมีพื้นที่เล็กๆ ของคนอีกกลุ่มหนึ่งที่มักถูกละเลยและมองข้ามอยู่เสมอ นั่นคือเด็กที่มาจากครอบครัวในชุมชนแออัด ครอบครัวคนไร้บ้าน ที่แม้ความพรั่งพร้อมทางวัตถุจะอยู่ใกล้เพียงปลายจมูก แต่กลับยากเกินกว่าจะไขว่คว้าถึง

และนั่นคือเหตุผลที่ทำให้ครูปู่ – ธีระรัตน์ ชูอำนาจ อดีตคุณครูวัยย่าง 82 ปี ได้ก่อตั้งกลุ่ม ‘ซ โซ่อาสา’ ขึ้นตั้งแต่เมื่อ 16 ปีที่แล้ว ด้วยจุดประสงค์เพื่อเป็นศูนย์กลาง ที่จะช่วยรวมพลังชาวจิตอาสาเข้ามาดูแลและช่วยเหลือเด็กด้อยโอกาสกลุ่มนี้

“กรุงเทพฯ ยังมีเด็กด้อยโอกาสอีกเยอะ เขาด้อยโอกาสทั้งเรื่องของปัจจัย 4 ด้อยโอกาสในการเข้าถึงความรู้ การอบรม และสิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือ ด้อยโอกาสที่จะสัมผัสความรัก ความอบอุ่น” ครูปู่กล่าวถึงปัญหาเด็กด้อยโอกาสในกรุงเทพมหานคร

กลุ่ม ซ โซ่อาสา เลือกวิธีการส่งมอบโอกาสให้เด็กๆ และครอบครัวคนด้อยโอกาส ผ่านบทบาท ‘ครูอาสา’ ในพื้นที่ต่างๆ ของกรุงเทพมหานคร สวนกระแสภาพครูอาสาในพื้นที่ห่างไกลที่คนหนุ่มสาวส่วนใหญ่คุ้นชิน

อ่านต่อ “‘ซ โซ่ อาสา’ พลังขับเคลื่อนสังคมด้วยความรัก”

การรวมกลุ่มของครอบครัวที่มีความทุกข์คล้ายๆ กัน เปรียบเหมือนการสร้างเครือข่ายแห่งความห่วงใย เกิดเป็นพลังที่เกาะเกี่ยวเดินไปข้างหน้าด้วยกันอย่างมีความสุข ไม่อ้างว้างหรือท้อแท้

“ทายสิคะ แม่ตุ่นกำลังจะเล่านิทานเรื่องอะไร?”

ทันทีที่แม่ตุ่นชูมือที่ซ่อนไว้ข้างหลังออกมาให้เห็นทั่วกัน เสียงจ้อกแจ้กในห้องก็เงียบลง สายตาทุกคู่จับจ้องอยู่ที่มือของแม่ตุ่น ที่ตอนนี้ปรากฎหุ่นมือตัวนิ่มสีเขียวสด ใบหน้าเป็นรูปกบยิ้มทะเล้นส่งมา

“เจ้าชายกบๆ…” หลายเสียงช่วยกันตอบ แม่ตุ่นยื่นหุ่นน้อยในมือไปหาเด็กหญิงคนหนึ่ง คุณแม่ของเด็กน้อยส่งสัญญาณบอกให้ลูกจุมพิตหุ่นน้อย เด็กน้อยจุ๊บเจ้าหุ่นอย่างเอียงอาย ตอนนั้นเองที่แม่ตุ่นพลิกหุ่นกลับอีกด้าน กลายเป็นเจ้าชายหนุ่มรูปหล่อ เรียกเสียงเสียงปรบมือจากทุกครอบครัว

“ทำไมแค่เห็นกบเราถึงรู้ว่าเป็นเรื่องเจ้าชายกบ? ทำไมเรารู้ว่าจะต้องจูบกบ?” แม่ตุ่นกล่าวชวนให้คิด “เพราะมันเป็นนิทานที่คุณพ่อคุณแม่เคยฟังตอนเด็กๆ ใช่ไหมคะ? แล้วเราฟังมานานเท่าไรแล้ว? 10 หรือ 20 ปี…หรือมากกว่านั้น….ทำไมเราจำได้…เพราะนิทานมันจับหัวใจเราใช่ไหมคะ? นี่แหละค่ะความพิเศษของสิ่งที่เรียกว่านิทาน….”

นี่เป็นส่วนหนึ่งของบรรยากาศกิจกรรมการเล่านิทานของทีม ‘นิทานสร้างได้’ ซึ่งจับมือร่วมกับสถาบันราชานุกูล ในโครงการนิทานเพื่อการบำบัด โดยเปิดโอกาสให้ครอบครัวที่มีเด็กที่มีความต้องการพิเศษกว่า 50 ครอบครัวมาร่วมกันฝึกใช้นิทานเพื่อส่งเสริมพัฒนาการให้กับเด็กกลุ่มนี้

อ่านต่อ “นิทานสร้าง…..ได้”